In mijn vorige blog had ik het over oordelen van anderen, óver jou. Die bovendien vaak niet écht zijn, omdat het feitelijk je eigen oordelen zijn, over jezelf. Alleen denk je dat anderen iets over jou denken, bijvoorbeeld dat je zwak bent, als je zwicht voor een lekker stuk taart. Ga maar eens bij jezelf na, meestal is dat je eigen oordeel. Jij vindt jezelf een loser, omdat je je had voorgenomen het niet te pakken. En nu doe je het tóch. Tja.

 

Als je je die oordelen van anderen – die er waarschijnlijk vaak niet eens zijn – gigantisch aantrekt, dan is het goed mogelijk dat je je ook herkent in ‘stiekem eten’. Dus eten als anderen het niet kunnen zien, als je alleen bent, als de kust veilig is. Dan zijn er namelijk ook geen mogelijke oordelen. Tenminste, niet van anderen. Maar wel van jezelf. Het “voordeel” is dan dus dat je het oordeel niet kunt toeschrijven aan anderen, want die zien niet wat jij doet, wanneer jij de koelkast opentrekt om nog wat kaasblokjes te pakken. Maar mogelijk veroordeel je jezelf dan des te meer.

 

Stiekem eten ontstaat meestal wanneer iemand anders jou daadwerkelijk op de vingers tikt. Dat kan één keer gebeurd zijn of vaker. Een moment van “zwakte”, waarop je iets at wat eigenlijk niet de bedoeling was, omdat je op dieet was. En die ander wist dat, en wees jou daarop. “Hé, je was toch aan de lijn?” Je voelde je daardoor betrapt, in je hemd gezet, en een zwakkeling. Vervolgens besloot je om die “verboden vruchten” niet meer in het openbaar te eten, uit angst voor weer zo’n ervaring.

 

Ik heb zelf jarenlang stiekem gegeten. En meestal niet zo’n beetje ook. Ik weet hoe ellendig je je kunt voelen als je weer ‘voor de bijl’ gaat. En hoe eenzaam je je voelt, omdat het een stuk is dat je niet kunt (lees: wilt) delen met anderen. Het is jouw geheim. Ook omdat die ander het nooit volledig zal kunnen snappen. Die heeft geen idee wat er door je heen gaat vóórdat je gaat eten, of als je aan het eten bent. En al helemaal niet hoe het achteraf voelt. Been there, done that. En helaas heel wat jaren van mijn leven.

 

Als dit ook voor jou herkenbaar is, dan zou ik je willen uitnodigen om contact met me op te nemen. Ik kan je hier namelijk als geen ander mee helpen. En dat is wat ik ook het allerliefste doe: jou je leven teruggeven, zonder die afschuwelijke strijd met eten.