Het aller-aller-allerbelangrijkste bij het veranderen van je leefstijl – dus ook als je gewicht wilt verliezen – is het nemen van verantwoordelijkheid. Iets waar het nogal eens mis gaat bij veel mensen. Want ze zéggen dat ze zóóóóó graag willen afvallen, er alles voor over hebben en “al van alles geprobeerd hebben”, dat ze er “dus” voor de volle honderd procent voor willen gaan. Maar puntje bij paaltje is er vaak toch een “maar”. En niet een eenmalige maar, maar heul veul “maren”.
Excuses kunnen we altijd bedenken. Daar zijn we als mens heel goed in. En je primitieve brein helpt je daar graag bij, want dat heeft als voornaamste taak om jou veilig te houden. En om het allemaal nog wel een beetje leuk te houden. Oftewel: je primitieve brein zoekt naar gemak, genot en dus vooral naar ‘binnen de lijntjes blijven’. Vooral niet buiten je comfortzone gaan. Dus als het even lastig wordt of iets teveel energie kost (of je schat in dat die mogelijkheid erin zit), dan neig je naar een uitvlucht. En tja, die vinden we altijd wel.
Ohwww… die uitvluchten!
Als je gaat afvallen op wilskracht, dan kom je dit meestal al snel tegen. De eerste dagen – hoppa. Moeiteloos, want gemotiveerd, en dus al afgevallen! Maar dan. De eerste uitdagingen komen op je pad. Je verlangt naar die chips die je jezelf nu al een week ontzegd hebt. Of die reep chocola, of die knapperige cruesli in plaats van die stomme stukjes appel in je kwark. Je kind was jarig en er is nog taart over. Name it.
Misschien dat je het eerst nog wel volhoudt. ‘Sterk blijven!’, moedig je jezelf aan.
Maar dan komen de eerste uitvluchten.
Je hebt het verdiend, na al dat afzien.
Het is nu weekend, en je wilt niet ongezellig zijn.
Eén koekje moet kunnen, daarna pak je de draad weer op.
Je hormonen doen vervelend, dus je hebt gewoon chocola nodig.
