Onlangs organiseerde ik een Masterclass. Ik had besloten om dat in een ander programma te doen, in plaats van in good old Zoom. Waarom? Omdat veel mensen gehecht zijn aan hun privacy en het lastig vinden om zichtbaar te zijn voor onbekenden. Zeker als het om iets persoonlijks gaat als je lijf, het probleem waar je mee worstelt (overtollige kilo’s) en je je er misschien wel voor schaamt dat het je nog steeds niet gelukt is om blijvend af te vallen. In Zoom kun je dan wel je camera uitzetten, maar je naam is nog steeds wél zichtbaar. En in een webinarprogramma niet.
Toen ik dat programma wilde gaan gebruiken, liep dat echter een beetje fout. Ik en techniek, slechte combi. Het lukte me niet, vooral doordat ik in mijn weerstand schoot. Puntje bij paaltje: masterclass kon niet doorgaan. En ik voelde me natuurlijk k**. Ik had gefaald, zo voelde het.
Gelukkig kon ik mezelf hier heel snel uit trekken, uit dat oordeel en dat gevoel. Want dat was natuurlijk vette BS. En bovendien hielp dat oordeel me voor geen meter.
Ik zie dit bij mijn klanten ook veel gebeuren. Dat ze zichzelf veroordelen. En dan vooral wanneer het “fout” is gegaan. En weet je waar dat vandaan komt? Juist, uit dieetdenken.
Veel van mijn klanten hebben nog regelmatig dieetgedachten. Niet dat ze dan een dieet volgen (dat zit dus NIET in mijn programma 😉) maar wel dat ze nog bijbehorende gedachten hebben. Dít voedsel is oké, maar dát is verboden. En als ik nu een salade erbij neem, dan mag ik vanmiddag een stukje chocola. Van dat soort ideeën kom je niet 1-2-3 af, als je jarenlang zo gedacht en gedaan hebt. Je brein is dan gewend aan die beperkende denkwijze. Het is dat ingesleten olifantenpad waar je steeds weer naar toe getrokken wordt. Een neurologische verbinding in je hersenen die nog steeds actief is.
