Ik wil je wat vertellen over een oud-klant van me.
Madeleine was een 47-jarige, goed verzorgde vrouw met een drukke, verantwoordelijke baan. Haar sociale leven had ze rondom haar werk gebouwd, want ook in het weekend was ze druk. In een 40-urige werkweek waarin je, op hoge hakken nota bene, van de ene meeting naar de andere holt, blijft er weinig tijd over om rapporten uit te werken, verslagen na te lezen en al je mails te beantwoorden. Oké, tot zover een inkijkje in het leven van Madeleine.
Een jaar geleden kwam ik met haar in contact op – hoe kan het ook anders – een netwerkmeeting. Gezellige vrouw die veel te vertellen had over haar vakgebied, en “toevallig” doorkruiste haar expertise mijn interessegebied. Madeleine was ook bovenmatig geïnteresseerd in wat ik deed. En dat begreep ik wel. Want mijn werk ging ook over háár. Mijn programma Afvallen zonder Dieet.NU gaat over het oplossen van je strijd met eten, doordat je niet in balans bent. Omdat je eet wanneer je boos bent, jezelf wilt troosten, moe bent, of gestrest. En die stress, oeps, die herkende zij ook. Madeleine was in de afgelopen jaren ruim 30 kilo aangekomen.
Haar gezondheid was zó op de achtergrond geraakt, dat ze er maar vrede mee had gesloten, met dat stevige lijf. Ze had besloten dat het ‘bij haar hoorde’. Zichzelf wijsgemaakt dat het niet anders kon. Want hoe kon ze nou gezond eten met al die borrels en zakelijke etentjes? Haar maaltijd bestond niet zelden uit een bruine fruitschaal. Oftewel: bittergarnituur.
Ondanks haar volle agenda besloot ze bij me in traject te gaan. Dat was in januari. In april sloot ze het programma af. Ruim acht kilo lichter en veel inzichten rijker. Ze had bovendien een paar belangrijke keuzes gemaakt om meer tijd vrij te maken voor zichzelf. Meer ruimte in haar agenda om op adem te komen.
