Afgelopen zaterdag was zo’n dag. Je weet wel, zo’n dag waarop je van alles wil doen, maar waar niets van terechtkomt. Het begon al ’s morgens vroeg, toen mijn jongste zich had verslapen voor haar hockeywedstrijd. Of ik haar even wilde wegbrengen. Vervolgens moesten er boodschappen ingeslagen worden voor haar feestje die avond, moest het huis nog ff snel gepoetst worden, kwamen de buren ff gezellig langs, sneuvelden er een zooi glazen en kapte de wasmachine er ineens mee. Maar het ergste: ik was te laat om ’s middags bij de (tweede) hockeywedstrijd van mijn dochter te kijken. Terwijl ik dat wel beloofd had..
Tja, en als zoiets gebeurt dan voel ik me pas echt schuldig. Want zij keek ernaar uit dat mama haar langs de zijlijn kwam toejuichen (ben ik errug goed in). Maar ik was er niet. Ik kwam pas aankakken toen de wedstrijd was afgelopen. Gelukkig bleek het een K..wedstrijd te zijn, met valsspelers en een partijdige scheids, maar dan nog. Het verdiende geen schoonheidsprijs.
Anyway, schuld of spijt brengen je op zich natuurlijk nergens. Je kunt je hooguit voornemen om er je les uit te trekken en het de volgende keer anders te doen. So i did 😉
Mijn klanten kampen ook vaak met gevoelens van schuld, spijt, of schaamte. Zeker als het om afvallen en eten gaat. Bijvoorbeeld als ze vaak overeten, eetbuien hebben of gewoon vaak eten pakken dat ze eigenlijk helemaal niet willen pakken. Toch weer dat stukje chocola… en nog een stukje, en nog een stukje…