Een groep frisse jonge meiden in een strandtent, zwoele temperaturen, heftige beats, exotische cocktails en heul veul lekkere hapjes. Het perfecte recept voor een nachtje doorhalen. Om de volgende ochtend die officieel geen ochtend meer is, wakker te worden náást diezelfde strandtent. Met alleen nog wat vage herinneringen én een bonkende kop.
Het was in een periode waarin ik wat in te halen had. Als je m’n verhaal een beetje kent dan snap je wat ik bedoel. Ik experimenteerde met eten en realiseerde me dat ik m’n eetpatroon niet meer onder controle had. Dat was wel eens anders geweest, zeg maar. Doordat ik van alles uitprobeerde – vooral koolhydraatrijke voeding – en dat vaak de hele dag door, bouwde ik een verslaving op. Ik was altijd al wel gevoelig geweest voor snelle suikers, maar had dat altijd prima kunnen onderdrukken. Maar nu ik dat niet meer deed, was het “foute boel”. Ik proefde alles wat los en vast zat, er was geen houwen meer aan. Met alle gevolgen van dien.
Ik ontwikkelde het schijnhongersyndroom. Voortdurende honger, wat geen echte honger was. Mijn lijf vroeg continue om snelle suikers. Vooral softijsjes, drop, gevulde dadels en cruesli waren mijn guilty pleasure. Niet dat ik daar altijd aan toegaf, maar het was wel vet irritant. Alleen al steeds aan eten moeten denken omdat je gedachten, je lijf en je omgeving je steeds triggeren, is gewoon f* annoying. Herkenbaar?
Ik heb een podcast opgenomen over het schijnhongersyndroom. Daarin leg ik uit wat het verschil is tussen echte honger en schijnhonger. En waar die onweerstaanbare trek in snelle suikers vandaan komt, hoe je ‘m kunt herkennen en hoe je ‘m kunt oplossen. Want het schijnhongersyndroom helpt je absoluut niet! Het saboteert je in je verlangen naar een lichter, slanker lijf. Het houdt je gevangen in dat patroon van (over)eten en is tegennatuurlijk en zeer ongezond.
Je vindt de podcast op Spotify via onderstaande link.
Afvallen & Mindset Podcast #16
