Voorzichtig naderde ik de sporttas die al minimaal twee weken in het hoekje van haar kamer stond te dampen. Een zwarte Adidastas met witte letters. Dicht. Maar goed dat het raam al die tijd openstond, dacht ik nog. Met ingehouden adem ritste ik ‘m open, mezelf troostend dat dit inderdaad niet het allerleukste klusje is in een puberhuishouden en dat alles van voorbijgaande aard is. Leuk, eigen verantwoordelijkheid, ik hoor het je denken. Leer ik ze ook. Alleen zijn pubers, laat het zo zeggen, behoorlijk ‘lastig bedraad’. Die van mij in ieder geval wel.

 

Als jij ook ouder bent van pubers, dan weet je precies waar ik het over heb. Zeker als die van jou ook sporten, dat maakt het namelijk nog een graadje erger. Soms moet je jezelf even opzij zetten. Verstand op nul, blik op oneindig, en gewoon dóen. Uit je comfortzone, leuk is anders. Maar achteraf valt het altijd mee. En heb je nog iets overwonnen ook.

 

Als je gaat afvallen is dat ook zo. Je zult door ongemakken heen moeten gaan. Daarmee bedoel ik niet dat je jezelf restricties moet opleggen, zoals in een dieet. Je hoeft ook gen honger te lijden. Het zijn ander soort ongemakken. Maar als je weet hoe je dat moet doen, en gaat ervaren wat het je gaat opleveren – heus, dan gá je ervoor. Dan vraag je je straks serieus af waarom je het niet eerder hebt gedaan…

 

Oh, en die sporttas?
Hou je adem maar eens in. Dan doe je automatisch met je neus hetzelfde.
Op zulke momenten ben ik dankbaar voor de wasmachine. En zelfs dankbaar voor m’n kids.