Het gesprek met Marja* verliep moeizaam. Met haar hakken in het zand probeerde ze alles wat ik zei te ontkrachten. “Oh nee, dat heb ik ook al geprobeerd. Dat werkt écht niet bij mij.” Ik vertelde haar over mijn aanpak, die totaal anders is dan reguliere methodes. En ik legde haar ook uit waarom. Hoe het komt dat veel aanpakken niet werken. En waarom veel mensen die naarstig op zoek zijn naar goede hulp, daar toch steeds weer instinken. Om vervolgens wéér van een koude kermis thuis te komen. Weer een illusie armer en een ervaring rijker, zeg maar. Alleen doen ze dan vervolgens niks met die ervaring; ze leren niet van hun “fouten”. Integendeel; ze doen weer wat ze voorheen ook al deden. Trappen weer in diezelfde valkuil. En als je doet wat je deed, dan krijg je wat je kreeg.
Maar voor Marja werkte helemaal niets. Waar veel anderen 200% baat bij hadden gehad, was voor Marja bij voorbaat al verspilde moeite. Haar ervaring bestond ook uit een desillusie, oftewel een enorme teleurstelling in “professionals” die haar de afgelopen jaren hadden geholpen om af te vallen. Haar vertrouwen in hulpverleners – of het nou bodyfitcoaches, diëtisten, gewichtsconsulenten, leefstijlcoaches of voedingsdeskundigen betrof – dat vertrouwen was volledig foetsie.
Ik confronteerde Marja met haar wantrouwen en vroeg haar ‘op de vrouw af’ waarom ze dan toch een kennismakingsgesprek met mij had aangevraagd. Want ergens klopte er iets niet. Als je geen enkel vertrouwen meer hebt in wie-dan-ook, wat heeft het dan nog voor zin om je überhaupt nog op een nieuwe mogelijkheid te oriënteren? Waarom zou dan nog in gesprek gaan? Verspilde moeite, niet alleen voor haarzelf, maar ook zonde van míjn kostbare tijd.
En bovendien: in wie had zij nou écht geen vertrouwen? Betrof dat die hulpverleners, of ging het eigenlijk niet gewoon om haarzelf? Wie was verantwoordelijk voor het feit dat het háár steeds niet gelukt was om haar doelen te bereiken?
Mijn opmerkingen raakten haar. Ze beet op haar lip en even bleef het stil. “Oké, misschien dat ik dan toch nog wel een sprankje hoop heb.” Er viel weer een stilte. Toen vroeg ze, schoorvoetend: “Hoe denk jij mij dan te kunnen helpen?”
Verlangen en vertrouwen
Er moet altijd een opening zijn, wil je verder komen in het leven. Of het nou gaat om het verwerken van een trauma, jezelf ontwikkelen op spiritueel vlak of om de nodige kilo’s kwijt te raken; als er geen opening is, is het verspilde moeite. En die opening creëer je helemaal zelf. Die bestaat in de basis uit een verlangen. Een verlangen naar verandering, naar verbetering, naar vernieuwing. Ja, je wilt nu eindelijk en definitief van dat rottige overgewicht af. Dáár begint het. Met een doel: een gezond, fit en slank lichaam, dat helemaal bij jou past. En normaal met eten kunnen omgaan.
Vervolgens moet er ook een geloof zijn dát je dat doel kunt bereiken. Een vertrouwen in je eigen kunnen. Heb je dat geloof niet, dan is het verspilde moeite om daarin te investeren. Doe je dat dan toch (bijvoorbeeld door ‘op dieet’ te gaan) dan zorgt dat voor de zoveelste faalervaring en bevestig je (weer) dat je een mislukkeling bent. Waarmee je eigenwaarde en zelfbeeld nog verder kelderen.
Maar meestal is dat vertrouwen nog wel ergens aanwezig. Weet je diep van binnen dat je het wél kunt. Alleen is dat dan heel diep weggezakt. En dat is begrijpelijk, zeker als je al zoveel teleurstellingen en faalervaringen hebt gehad. Dan is het verrekte lastig om tóch te durven geloven in je eigen kunnen.
Om het wél succesvol aan te kunnen pakken, zul je eerst moeten investeren in je verlangen en dat vertrouwen in jezelf. Dáár moet je beginnen, om die zoveelste faalervaring te voorkomen. Ik kan je daarbij helpen. Zodat je écht vanaf de basis kunt gaan werken aan jouw “nieuwe jij”.
Net als Marja trouwens.
Haar gebrek aan vertrouwen in hulpverleners, maar ook het ongeloof in haar eigen kunnen, waren overtuigingen die haar blokkeerden om te kunnen veranderen. Daar zijn we dus eerst mee aan de slag gegaan. Die overtuigingen heeft ze inmiddels netjes opgeruimd. 😊
Zodat ze nu écht kan werken aan zichzelf.
