Als ik naar mijn praktijk loop (20 minuutjes), kom ik altijd over een klein bruggetje, bij een plas waar meerkoetjes zich genesteld hebben. Grappige beestjes zijn dat, al vond ik het schrijnend om te zien dat hun kersverse kroost het niet gehaald had in de lente. Uit de eieren in het nest (midden op het water) kropen dan wel drie piepkleine meerkoetjes, maar na een dag waren het er nog maar twee. En daarna één. En vervolgens waren er geen mini-meerkoetjes meer. Geen idee hoe dat kwam, maar zielig vond ik het wel.
Papa en mama meerkoet zijn dus weer met z’n tweeën, geen nageslacht dit jaar. Zouden ze daar nog over in zitten? Zouden dieren rouwen over hun verlies? Het schijnt van niet, of in ieder geval niet lang. Dieren zijn puur gericht op overleven. Na zo’n verlies likken ze hun wonden en gaan ze gewoon weer dóór.
Daar kunnen wij mensen veel van leren. Want hoe anders is dat bij ons, als we tegenslagen ervaren. Dan gaan we bij de pakken neerzitten en herkauwen we onze ellende eindeloos. In plaats van dat we ons richten op de toekomst, blijven we lekker badderen in het verleden. En blijft dat verleden daardoor ook mega levendig.
Ik zie dat ook veel bij mijn klanten. Die blijven vaak maar ‘in die oude soep roeren’. Zonder dat het ze wat oplevert. We hebben een soort collectieve overtuiging dat we er goed aan doen om alle shit eindeloos te analyseren en op te rakelen. En onze neocortex ondersteunt ons daar graag bij.
Een andere overtuiging die we met z’n allen hebben, is dat verandering moeilijk is. Als je iets wilt veranderen in je leven, kost dat pijn, moeite en tijd. Toch? Uiteraard is dat vervolgens ook onze realiteit.
Maar stel je eens voor, dat dat niet zo is? Dat verandering makkelijk is? Dat je zelf aan het stuur van je eigen leven staat en daar nauwkeurig richting aan kunt geven?
Ik weet het, dat is moeilijk te bevatten. Waarom? Omdat we in die collectieve overtuiging (lees: hypnose) zitten dat het allemaal moeilijk is. En dat dat dus niet kan.
