Trudy was een leuke vrouw om te zien. Vond ze zelf trouwens niet, maar ik wel. Ze had een mooie uitstraling en ze was heel spontaan, babbelde graag en deed vaak leuke dingen met vriendinnen. Maar evengoed was haar zelfbeeld dus nogal negatief. Ze had behoorlijk overgewicht, en zag zichzelf als een lompe olifant. En dat zelfbeeld liet ze haar hele leven bepalen.
Leuke kleren waren er niet voor haar, bestonden simpelweg niet. In de “maatje meer-winkels” hadden ze alleen maar kleding waar ze zich nóg ongelukkiger in voelde. Sporten deed ze niet, hoewel ze wist dat het goed voor haar was. Maar het idee alleen al aan die fitness vol strakke lijven en oordelende blikken richting haar, brrrr…. Vroeger had ze veel gezwommen, maar ook dat had ze als ‘onmogelijk’ bestempeld. Zelfs niet op vakantie. Trudy hees zich ‘no way’ in haar badpak.
Al pratende gaf ze steeds meer inzicht in haar leven, en de immense invloed van die overtollige kilo’s op haar levensgeluk. Want ze deed dan vaak wel leuke dingen, maar daar hing altijd een sluier van schaamte, onzekerheid en onbehagen overheen. Ze was zich altijd bewust van oordelen van anderen, of ze nou echt waren of niet. Ze voelde zich stiekem altijd een zwakkeling. En ze walgde van haar dikke olifantenlijf, zoals ze het zelf omschreef.
Haar man vond haar trouwens nog steeds wel mooi. Oké, er mochten wel wat kilootjes vanaf, maar Trudy was nog steeds zijn maatje. Maar helaas ook niet meer dan dat. Ze waren maatjes. In de slaapkamer gebeurde al jaren niets meer, omdat Trudy zo van zichzelf walgde, dat ook s*ks niet meer in haar woordenboek voorkwam. En manlief had het uiteindelijk ook opgegeven.
Trudy’s verhaal staat niet op zich. Ik heb de afgelopen jaren meerdere vrouwen (en een man) geholpen bij het bereiken van een (fors) lager gewicht, die ook met dit “taboe onderwerp” kampten. Wat we dus aangepakt hebben, met succes. Dat leidde uiteindelijk niet alleen tot betere relaties, maar uiteraard ook tot meer zelfliefde, eigenwaarde, zelfrespect en zelfverzekerdheid.
