Terwijl het water in de Maas blijft stijgen, half Limburg geëvacueerd wordt en de rest van Nederland van de teruggekeerde zon geniet op volgelopen terrassen, zit ik nog even achter mijn laptop. In de hoop dat jij niet persoonlijk getroffen wordt door overstromingen, corona-besmettingen of ander geweld.
Het leven is immers al ingewikkeld genoeg.
Voor veel mensen met wie ik werk zit die ingewikkeldheid ‘m in eten. In één van mijn groepen werd dat afgelopen week ook nog ‘ns genoemd: hoe lastig het is om “normaal” (whatever dat is) te eten in een samenleving die vól zit met verleidingen. En waarin eten ook vaak gekoppeld wordt aan sociale activiteiten: samen uit eten, verjaardagen, of – zoals nu – lekker op een terrasje samen een biertje vatten. Waarna de bitterballen en kaasplankjes bijna als vanzelf volgen, als dat eerste biertje al een paar opvolgers heeft gehad 😊
Lastig dus. Hoe ga je daarmee om? Want dat sociale leven wil je ook niet kwijt. En dat hoeft ook niet natuurlijk… al zou je jezelf wel de vraag kunnen stellen, in hoeverre die gezelligheid ook afhankelijk is van eten. Kan het alleen maar gezellig zijn als al dat eten er óók is? Waarschijnlijk niet. Alleen: zo zijn wij vaak wel geconditioneerd. Al van jongs af aan leren we dat happenings met eten gevierd moeten worden. En dan vooral ook véél, vet en suikerrijk eten. Tja, en dat heeft natuurlijk consequenties.
Komt het water (lees: de kilo’s) bij jou ook tot aan de lippen? Heb jij voor je gevoel echt een grens bereikt op die f* weegschaal? Maar weet je gewoon niet meer zo goed HOE dit te doorbreken? Gewoon, omdat je al zoveel gedaan hebt en niets écht structureel heeft geholpen?
Je kunt het tij keren. Maar dan moet je niet doen wat je altijd al deed.
Want als je doet wat je deed, dan krijg je wat je kreeg.
